La Vie Naturelle

Met een grijns steekt ze haar hand vol natte grond naar me uit. “Ik zag jullie vanuit de tuin al aan komen rijden. Welkom! Ik ben Mathilde”.

Zelf loop ik al dagen op sokken in mijn sandalen, maar trek die uit nu ik Mathilde in haar regenlaarzen in de modder zie staan. We volgen haar over een drassig paadje naar beneden. De schuin aflopende groene hectare waar zij en Wadse enkele jaren terug zijn neergestreken hebben ze ‘La Vie Naturelle’ gedoopt.

We krijgen te zien wat Mathilde zojuist aan het doen was, voordat ze haar taak verwisselde naar deze rondleiding. Wadse staat buiten aan een werkbank vochtige aarde te kneden en begroet ons met een glimlach en een elleboogtikje. Met een handig apparaatje prepareert hij vierkante blokjes, voorzien van een gaatje voor een zaadje. Dit is van waaruit de weelderige tuin ontstaat.

Wadse staat aarde te kneden

Hoe ze hier zo terecht zijn gekomen is een verhaal met wendingen en uiteindelijk ook een portie geluk. Iets met juiste plek op het juiste moment. Ongeveer een jaar of vijf geleden begon het te kriebelen. Het loslaten van zekerheden in Nederland om elders te proeven van een andere manier van wonen en leven en dit wellicht ook zelf aan te gaan. Twee en een half jaar woonde het stel op Ecolonie, wat een leerschool is geweest betreft het wonen en werken op één plek en in gemeenschap. Mathilde vertelt dat zij als permanente vrijwilligers hier het tuinieren en maken van producten van kruiden en planten in de vingers kregen.

De wens naar een plek voor hen tweeën was echter groter. “Een half jaar zijn we toen rond gaan reizen, om ervaring op te doen als vrijwilligers op diverse plekken in Frankrijk. Eigenlijk net als jullie nu doen.” Ik probeer de namen van de plekken die ze noemt te onthouden, zodat we daar ook langs kunnen gaan. Via via kon het stel op een woning passen en zo ontmoetten zij Emiel, waarvan ze uiteindelijk dit stukje land kochten zo’n drie jaar geleden. “Op dit terrein organiseert L’Huy Preau allerlei cursussen. Er ontstond een verlangen om de gasten te eten aan te bieden vanuit eigen tuin. Een biologische tuin aanleggen kost alleen ongelooflijk veel tijd. Die tijd hadden zij naast het runnen van het cursuscentrum niet. We gingen in gesprek met elkaar en kwamen tot een mooie deal. Nu leveren we onze groenten en fruit aan hen en wij wonen hier. Ook helpen we mee waar nodig. Komende zomer geven we voor het tweede maal zelf ook een cursusweek! Die gaat onder andere over het zelfvoorzienend leven; eten uit de biologische tuin en wildplukken.”

In de warmte van de kas groeit van alles

Composteren in met takken gevlochten bakken

Terwijl Mathilde vertelt over de fijne interactie met de buren en de sfeer met gasten, lopen we achtereenvolgens door de kas over de houtsnipperpaden naar de tuin. Het tuinieren is gebaseerd op verschillende principes van permacultuur, al lacht Mathilde dat ze het geen permacultuurtuin zou noemen. “We experimenteren hier ook wat af. Zo is de grond in de Morvan erg zurig en lukt het niet om bepaalde groentes te verbouwen hier. En qua klimaat evenmin. Tomaten zouden bijvoorbeeld minder goed groeien buiten de kas”. Ze laat ons zien dat de tomatenplantjes er in allerlei hoogtes zijn. “Zo heb je niet de gehele oogst in één keer, maar mooi afgewisseld, wat past bij het komen en gaan van gasten. Dit wordt ons derde hoogseizoen hier. In sommige weken zijn er 100 gasten tegelijk, die krijgen driemaal daags te eten, waarvan de avondmaaltijd uit drie gangen bestaat. Zoveel mogelijk uit onze tuin”.

We vragen ons af of ze nog tijd voor zichzelf of andere dingen overhouden. “We beginnen dagelijks om half negen en houden om vijf uur op. Als we dat niet zouden afspreken, tja… “. Oscar en ik kijken elkaar aan. “Ja, dat kennen wij ook… haha”, lacht Oscar. Mathilde gaat verder, “…we geven ons de zaterdagmiddag en de zondag vrijaf. Daar zijn we wel heel strikt in, maar dat was in het begin anders hoor! We hebben eigenlijk de stressperiode nu wel achter de rug. Het is behoorlijk aanpoten geweest om tegelijkertijd de tuin in te richten en ons huis hier te bouwen, wetende dat die oogst wel gewoon moet lukken”. Ondertussen lopen we de heuvel op richting het huis, waar we onze schoenen voor de deur laten staan. “In Nederland mag dit dus gewoon niet, zo zonder een halletje je huis ingaan. Daarom is het bouwbesluit een crime voor Tiny House bewoners”, vertelt Oscar. Hier is dat kennelijk geen punt.

Hun lemen huis bovenaan de heuvel

Mathilde vertelt verder in hun leemhuis

Ruim, licht, organische vormen en natuurlijke kleuren

We stappen een aangenaam lichte en sfeervolle ruimte binnen. De natuurlijke zachte kleuren geven me een ontspannen gevoel. Vanuit de keuken kijk je uit over de gehele tuin. Mathilde schenkt drie kopjes kruidenthee in. Zittend aan tafel praten we verder over de bouw. “Ons huis is gebouwd in samenwerking met Tom Rijven die vrijwilligersweken aanbiedt waarin hij met stro en leem leert bouwen. We kozen dus ook voor zijn methode, zoals dat hij altijd met hexagonen, ofwel de vorm van honingraten, bouwt. Zo hebben we twee zeshoeken die op elkaar zijn aangesloten. De fundering bestaat uit met grind gevulde autobanden. Daarop ligt een houten u-vorm gevuld met biologisch isolatiemateriaal. De strobalen zijn door de vrijwilligers in een papje van leem gerold. In het aanbrengen van de tweede laag gooi je met wat kracht je bal leem tegen de strobalen en dat smeer je dan uit”. Ze kregen hulp van een heel diverse groep vrijwilligers, die ze van huisvesting, thee en koffie en te eten voorzagen. Oscar en ik kijken elkaar betekenisvol aan en wisselen uit dat dit goed is om te onthouden en mogelijk van pas kan komen later in ons eigen proces van bouwen. Stro en leem zijn de materialen die qua duurzame bouw toch telkens weer naar voren komen. Zo ook het concept van de rocketstove, die we ook hier tegenkomen.

De rocketstove wordt in werking gezet

Het vuur trekt goed, de vlammen branden zelfs dwars

“Het is een heel precies karwei om deze te klussen. We zijn er tien dagen mee bezig geweest. Maar het werkt ontzettend goed, ik zou nooit meer anders willen”, legt Mathilde ons uit. Oscar glundert tijdens het bewonderen van deze hoogtechnologische foef en vraagt meteen of we het even in werking kunnen zien. Na wat gestoei met het vuur maken, wordt de ton meteen heet. “Hier kunnen we dus ook gewoon op koken of theewater zetten”. In de ton zit een tweede ton en de laag ertussen laat de hete rook door welke hierna door de aangesloten lemen bank geleid wordt. Een verwarmde bank, een droom!

Terwijl ik dit blog zit te typen, direct aansluitend op de twee uur durende rondleiding, voel ik me geïnspireerd en het enthousiasme stroomt door mijn lijf. Zo’n plek in de klei zetten, dit is precies mijn verlangen. Ik zit in ons kneuterige blikken huisje op wielen, terwijl Oscar op de gitaar pingelt en vraag mij met groeiende nieuwsgierigheid af hoe en wanneer die plek zich zal aandienen voor ons. Deze ontmoeting geeft me hoop. Ook Wadse en Mathilde maakten eerst volledig de ruimte door huis en baan in Nederland op te zeggen en open te staan voor diverse plekken en ontmoetingen. Zou het dan zomaar kunnen dat we er over een aantal jaren ook zo bij staan en twee vloggers met een campertje rondleiden over een eigen ‘La Vie Naturelle’?