Woongemeenschap De Weegbree is een groene oase vlakbij Antwerpen. Op deze hectare staan vijf prachtige Yurts waarvan er eentje opnieuw opgebouwd wordt. We komen precies op het juiste moment aan om te helpen de biologische hennep-jute isolatie aan elkaar te naaien. Een leuke ontmoeting!

Opnieuw rijden we Nederland uit. Vanuit midden Frankrijk reden we terug om de geboorte van ons babyneefje te vieren. Hoera! We komen hiermee tot de ontdekking dat we vanaf een toekomstige woonplek graag binnen een dag rijden bij familie of vrienden willen kunnen zijn. Daarmee wordt een zoekgebied opeens een stuk concreter. Toch vervolgen we eerst onze reis naar het verre zonnige Portugal. Terwijl Oscar achter het stuur zit bekijk ik onze aangelegde kaart met adressen van eco-initiatieven. “Laten we vanavond bij De Weegbree gaan kijken”, stel ik voor waarna ik de navigatie aanpas.

De Weegbree is een kleinschalige woon-, leefgemeenschap van twaalf mensen op één hectare. We komen tegen de avond aanwaaien zonder een afspraak met onze nieuwsgierigheid en interesse. Ik loop bewoonster tegemoet, door om de prachtig gerenoveerde boerderij heen te lopen. De achterzijde is aan de buitenkant met leem bewerkt in golvende vormen. Noralie staat kruiden te plukken voor de avondmaaltijd en nodigt mij uit om aan te schuiven in de community keuken. Over het pad van houtsnippers loop ik over het land met een kippenren, geitjes, een prachtige wilde tuin en zie ik her en der een Yurt staan. Onderweg smul ik rijpe besjes en frambozen. Zo heerlijk!

Tijdens het eten vertelt Noralie hoe ze hier vier jaar geleden is komen wonen. Vanuit een verlangen naar een plek in de natuur waarin je met gelijkgestemden woont kwam De Weegbree op haar pad. Ieder heeft hier een eigen woonplekje, ofwel in het boerderijgedeelte of in een Yurt. Daarnaast is er een gezamenlijke ruimte om gasten te ontvangen, om in te dansen of geschikt voor een workshop. “Mam, mag ik een toetje?”. Zoon Arno kan niet wachten en vindt dat we maar lang aan het kletsen zijn. Zijn moeder stuurt hem erop uit een lekkere thee te plukken. Arno komt even later terug met een hand vol geurige lavendel, tijm, citroenmelisse en munt. Over de dampende koppen kruidenthee praten we verder over het wonen en leven hier. Af en toe komen wat mensen in- en uitlopen. De overgebleven rijst wordt door iemand anders weer opgewarmd. Dan stelt Carolien zich aan mij voor en vraagt of wij er morgen ook nog zijn. “Er komt ook een andere vrouw naar hier morgen. Samen zullen we onze Yurt gaan wederopbouwen. We kunnen hulp goed gebruiken en ondertussen kunnen we dan verder praten. Hoe is dat?” Mijn hart maakt een sprongetje. “Ja, dat wil ik wel!”, zeg ik meteen enthousiast en zonder met Oscar te overleggen.

Het plan om even aan te waaien en door te rijden ontvouwt zich in een heuse Yurtbouw workshop. Carolien haar man Josse laat zien hoe de hennep-jute isolatie voor de Yurt op maat gesneden en aan elkaar genaaid kan worden. Onderwijl vele handen licht werk maken worden levendige gesprekken gevoerd over agro-ecologische landbouw, wonen in gemeenschap, duurzame technologische ontwikkelingen enzovoort. Ik voel me blij vanwege deze spontane activiteit en erg op mijn gemak in dit gezelschap.

Josse is bezig met voorbereidingen op de plek waar de Yurt eerder heeft gestaan. Er komt dit keer een stevige houten fundering onder. Oscar maakt foto’s van alle bezigheden. Terwijl ik met een grote naald en nylondraad in de weer ben, zit Carolien de onderkant van de houten frames voor de Yurt met biologisch anti-schimmel in te smeren. “De onderkant van onze Yurt was helemaal aangevreten door de muizen. Nu komt de Yurt op een hoger houten plateau te staan zodat de muizen er niet meer bij kunnen. In de isolatie zaten allemaal larven van motten. Het gaf mij alleen maar de stimulans om het dit keer heel gedegen en goed aan te pakken”. Haar ogen glunderen terwijl ze verder verteld. “Er is namelijk een kindje op komst en hiervoor willen we een heel fijn nestje creëren”.

Een Yurt is een van oorsprong Mongoolse tent die door nomaden wordt gebruikt. Om die reden is het belangrijk om nu en dan je Yurt af te breken en opnieuw op te bouwen. In ons noordwest Europese klimaat heeft het ook nog eens erg vaak met vocht te maken waardoor schimmels hun intrede kunnen doen. Aan de andere kant heeft het wonen in zo’n ronde ruimte iets romantisch, althans, als je het goed kunt vinden met elkaar, want het geeft maar één leefruimte. “Hierop hebben wij bedacht twee Yurts naast elkaar neer te zetten! Eentje als woongedeelte en eentje voor slapen. Zo kunnen we ons ook even apart van elkaar terugtrekken…, dat is erg prettig”. Oscar en ik kijken elkaar begrijpend aan. Zes weken wonen in een camper is voldoende om te weten dat een eigen plekje om je terug te trekken van groot belang is.

“Net als jullie zijn we vijf jaar geleden wel op verkenning geweest naar Portugal. We vonden het uiteindelijk té droog, té warm en té ver. We kiezen ervoor nog een paar jaar hier te wonen, maar hopen uiteindelijk een plek te vinden, misschien ergens in Frankrijk, waar we wat meer ruimte in de natuur vinden. Hier woon je in een kleine oase dichtbij een grote stad”. Ook dit zijn afwegingen waar we ons in kunnen herkennen. Oscar brengt in dat hij graag onafhankelijk blijft van een auto, waardoor het fijn is om toch een plek te vinden nabij een stad. Meer in de natuur wonend kiezen mensen ondanks duurzame idealen dan toch vaak voor een auto. Ja, we herkennen het dilemma en stappen zelf toch ook weer in onze Dieselbus om onze reis te vervolgen. Gevoed met nieuwe inspiratie herpakken we de route richting Portugal na deze fijne ontmoeting!