ECO Village AVEC – Op een ruim erf op het platteland van de Franse Morvan is in 2011 een jong gezin met vele en hoge idealen neergestreken. Ietwat ongemakkelijk voelen we ons bij ontvangst door de extreme verlegenheid van de bewoners. Nietsvermoedend van een leerzaam slachtproces van kippen later op de dag. Hoezo denken we dat er op dergelijke plekken juist vegetariërs woonachtig zijn? Welke idealen worden hier nagestreefd en hoe ziet deze plek eruit? Dat lees je in dit eerste blog.
Slingerend rijden we met ons buscampertje door de Franse Morvan. Qua kleur gaat ‘ie goed op in het geheel. We oriënteren ons op locaties waar mensen duurzaam wonen en leven in deze omgeving. Vandaag zijn we te gast bij ECO Village AVEC. Wanneer we het smalle pad achter het kerkje van Lesme volgen rijden we het erf van de boerderij op.
Op bezoek bij ECO Village AVEC
We worden ontvangen door Ange en Jean Christophe, de eerste bewoners op deze plek. Hun dochtertje Egelantine is hier geboren. Ze zit aan de houten tafel buiten te schilderen wanneer we aanwandelen. Ze komt nieuwsgierig naar ons toe en vertelt ons fluisterend dat ze een doos speciale stenen heeft terwijl ze een houten box kristallen tevoorschijn tovert. Hierna volgen haar menselijke anatomie puzzel en een boekje over microben. Ze heeft educatief speelmateriaal. Later op de dag blijkt het educatieve spel niet stoppen bij een puzzel van de menselijke anatomie.
Een kijkje in de keuken
Wanneer we arriveren in de keuken staan daar nog drie mensen. Het jonge koppel, Clarisse en Nicola, denkt erover om zich aan te sluiten bij deze woongemeenschap. Een collega van Nicola, ook dierenarts, voegde zich bij uit interesse naar deze manier van wonen en leven. Ze blijven wat bedremmeld bij elkaar staan en ook wij weten ons geen houding te geven. Clarisse werpt zich op als vertaalster. We voelen ons wat opgelaten sinds aankomst, gezien de grote verlegenheid bij ieder met uitzondering van de kleine meid. Met handen en voeten maken we duidelijk wie we zijn en wat we doen.
In de daaropvolgende twee uur vult de tafel zich met een uitgebreide lunchmaaltijd en schuiven we gezamenlijk aan. Oscar kijkt me glunderend aan bij het opscheppen van lepels vol zelfgemaakte mayonaise bij de verse asperges. Jean Christophe vraagt ons waar we geïnteresseerd in zijn en wat we hebben begrepen van de website van AVEC. Ik voel me ongemakkelijk wat betreft het niet machtig zijn van de taal. We hakkelen ons er in een combinatie van Engels, beperkt Frans gemixt met Portugees doorheen. Het voelt als een groot gemis de Franse taal niet machtig te zijn, omdat daarmee ook diepgang in het gesprek verloren gaat. Toch begrijp ik uit de woorden van Jean Christophe dat er een uitgebreide visie is wat betreft de woongemeenschap. Als ik vraag naar de prioriteit, reageert hij vrij direct met te zeggen dat wat prioriteit betreft alles evenveel prioriteit heeft. Dit laatste laat zich ook zien in tal van begonnen constructies op het terrein. Hierdoor geeft dit ons het idee dat er veel beelden zijn, maar nog weinig is neergezet. Jean Christophe beaamt dat het humane aspect, het samen leven en samenzijn, de bron is van waaruit alles ontstaat. Zo waren er nog twee families woonachtig op de boerderij, maar deze zijn recent vertrokken omdat er qua visies verschillen ontstonden. Samen door één deur kunnen en een gelijk en helder concept hebben van waaruit wordt gehandeld, dat is waar Jean Christophe nu naar verlangt. Toch een prioriteit dus. Want met vele handen kan veel werk worden verricht.
Op het midden van het erf van AVEC
Er liggen plannen voor educatieve activiteitendagen met kinderen, voor een rietfilter om grijs water uit douche en keuken te zuiveren, diverse huisjes met natuurlijke materialen voor op het terrein. De samenwerking is gestoeld op democratische besluitvoering en geweldloze communicatie als gespreksmethode. Dit had ik eerder al op de website gelezen, maar in de praktijk hier voelt het allemaal nog erg voorzichtig en beginnend.
Na de lunch voelen Oscar en ik ons behoorlijk loom. De taalbarrière kostte aardig wat energie. Geheel in traditie gaan we voor een middagdutje in onze camper. Ik lig half te dagdromen over het leven op het platteland wanneer ik na een half uur suffen stemmen uit de schuur hoor komen. Uit curiositeit naar waar het middagprogramma mee is gevuld loop ik nietsvermoedend de donkerte van de schuur in. Daar zijn Clarisse en de kleine Egelantine bezig een dode kip te ontdoen van haar veren boven een emmer, terwijl Jean Christophe een volgend slachtoffer onthoofdt. Ook dit hoort bij zelfvoorzienend leven. Ik aanschouw het en besef dat ik nu goed kan opletten om te leren hoe je dit doet. Als kind zag ik mijn oma dit doen, maar ik werd er niet in onderwezen. Egelantine schroomt zich niet alles aan te raken en stelt honderdduizend vragen over de organen die uit t levenloze schepsel worden gehaald.
Jong geleerd… Kippen plukken
Aangezien het vonnis aan vier van de kippen is gegeven, heb ik het geheel van slachten, plukken, opensnijden en verwijdering organen nu goed in de smiezen. Wie had dit gedacht van een klein bezoekje aan een ECO village? De veronderstelling dat er in het algemeen meer vegetariërs of veganisten in dergelijke communities wonen is een misverstand. Als ik dit deel met Jean Christophe, lacht hij met een dode kip in zijn hand dat ze vandaag geen carnivoren, maar ‘cruel-nivoren’ zijn.
Lesje kippen anatomie van dierenarts Nicola
Ik voel me wat onpasselijk worden en onttrek me aan het bloederige gebeuren. Rustig loop ik rond in de kas en de tuin waar geëxperimenteerd wordt met holistisch tuinieren. Er is een kas in aanbouw en er zijn allerlei kleine paadjes tussen plantenbedjes door waar her en der bijgeschreven staat wat er gepland is. Bij holistisch tuinieren staat een zintuiglijke beleving hoog in het vaandel.
De tuin is kleurrijk aan bloemen, geurt, is levendig aan diverse beestjes en er wordt gekeken naar welk soort gewas een ander gewas en de bodem kan verrijken en hierdoor juist beter dichtbij of verder van elkaar geplant kan worden. Het is een tuin waar je plezier in hebt, waar je kunt zijn, maar tegelijk niet hard hoeft te werken om deze in stand te houden. Compost komt terug naar de tuin, zodra het er klaar voor is. In de keuken wordt al het afval gescheiden, maar ook van het droogtoilet komt uiteindelijk, na een proces van maanden, compost naar de tuin.
Groentetuin met achterin de kas in aanbouw
Een rondleiding leert me dat het terrein groot genoeg is voor zo’n twintig woningen. Hiervan zijn er enkele gebouwd, welke nu door henzelf of vrijwilligers worden bewoond. De oude boerderij bevat een grote slaapzolder voor gasten. Het idee is om hier dertig diverse personen te huisvesten. Een mix aan leeftijden, maar ook ieder met andere kunde en kennis, zodat diensten uitgewisseld kunnen worden. Ik voel dat hier een uitnodiging vanuit gaat. Al met al hopen ze de droom van een levendige actieve woongemeenschap rond 2014 te leven. Met dit blog hopen Ange en Jean Christophe dan ook nieuwsgierige bezoekers aan te trekken. Ieder is welkom om aan te waaien voor een rondleiding.
“Help, en ikke dan? Ben ik de volgende?!”
Leave A Comment